O Paul Miller διάσημος συντάκτης του ‘The Verge’ πέρυσι τέτοια εποχή αποφάσισε νααποκοπεί τελείως από το ίντερνετ. Άφησε το smartphone του και πήρε ένα απλό κινητό μόνο για sms και κλήσεις, έκλεισε το wi-fi, έβγαλε το καλώδιο Ethernet από τον υπολογιστή του και η ζωή του άλλαξε αμέσως.
Γιατί το έκανε αυτό;
Δεν έβρισκε νόημα, τον είχαν κουράσει τα εταιρικά emails που δεν σταματούσαν ποτέ, και γενικότερα πίστευε πως τον είχε αλλάξει σαν άνθρωπο, πως είχε απομακρυνθεί από τους φίλους του, έχανε το νόημα της πραγματικής ζωής και είχε αποξενωθεί. Τον είχε κουράσει ο καθημερινός βομβαρδισμός πληροφοριών και ήθελε όλο αυτό να σταματήσει.
Άρχισε να αγοράζει εφημερίδες και περιοδικά για την ενημέρωση του, έβλεπε περισσότερη τηλεόραση, χρησιμοποιούσε τον τηλεφωνητή του για να του αφήνουν μηνύματα συνάδελφοι και φίλοι όταν δεν μπορούσαν να τον βρουν και άρχισε να καταγράφει την ζωή χωρίς ίντερνετ.
Το αρχικό πλάνο ήταν να παραιτηθεί για να βρει τον εαυτό του. Να γυρίσει στο σπίτι των γονιών του να διαβάσει βιβλία και να παρατήσει την καθημερινότητα που είχε στην Νέα Υόρκη.Όμως στην ‘The Verge’ ήθελαν να τον πληρώσουν για αυτό τον ένα χρόνο αποχής. Του πρότειναν να καταγράφει της εμπειρίες του σε κείμενα και video και δημιούργησαν ένα ντοκιμαντέρ. Τα video τα τραβούσε ειδικό συνεργείο της ‘Τhe Verge’ και τα κείμενα του δεν τα έστελνε με email αλλά μέ ενα usb stick!
Αρχικά επισκέφτηκε ένα συνέδριο «κατά του ίντερνετ» όπου σε διάφορες ομιλίες έλεγαν στον κόσμο πως το ίντερνετ έχει αλλάξει τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, τα συναισθήματα μας και την ευαισθησία μας. Ο Paul Miller είχε ενθουσιαστεί!
Άρχισε να κάνει ποδήλατο, να διαβάζει ελληνική λογοτεχνία και άλλα δεκάδες πράγματα που δεν είχε ποτέ τον χρόνο και την όρεξη, έδωσε σημασία στα μικρά πράγματα της ζωής όπως το να σταματάς τον περίπατο σου απλά για να μυρίσεις ένα λουλούδι. Η ζωή του είχε αλλάξει ολοκληρωτικά, για λίγο όμως..
Τα mail των αναγνωστών έγιναν κανονική αλληλογραφία, με φάκελο και γραμματόσημο. Αρχικά ενθουσιάστηκε με αυτό αλλά στην πορεία τον κούρασε η διαδρομή προς το ταχυδρομείο και γενικά αυτή η διαδικασία. Ο καιρός περνούσε και η εξωτερική του εμφάνιση είχε αλλάξει προς το καλύτερο, έχασε κάποια κιλά και σε συνδυασμό με τις βόλτες που έκανε με το ποδήλατοένιωθε καλύτερα.
Ο ενθουσιασμός όμως δεν κράτησε πολύ. Άρχισε να χάνει επαφή με τους φίλους του, έμενε περισσότερο στο σπίτι και όταν το κινητό του έκλεινε από μπαταρία έπρεπε να πάει κάποιος από το σπίτι του για να δει αν είναι καλά!
Έκανε ταξίδια χωρίς την βοήθεια gps και αγόρασε κανονικούς χάρτες, έκλεινε αεροπορικά εισιτήρια από το τηλέφωνο χωρίς να ψάχνει την καλύτερη προσφορά.
Μέχρι που άρχισε να καταλαβαίνει πως η αποχή δεν του έκανε καλό..
Η ανιψιά του σε μια κουβέντα για το Skype του είπε ‘νόμιζα πως απλά δεν ήθελες να μου μιλάς’ όταν της εξήγησε ότι κάνει αποχή, έχανε επαφή με φίλους που μένουν στο εξωτερικό ή απλά σε άλλη πόλη. Έβαλε τα κλάματα και μπήκε σε σκέψεις.
Χτες πρώτη του μήνα επέστρεψε στο ίντερνετ μετά από ένα χρόνο και οι πρώτες του λέξεις ήταν «Έκανα λάθος!»
Το άρθρο του είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά που έχω διαβάσει τελευταία και ανάμεσα σε πολλά από αυτά που είπε αξίζει να σταθούμε στα εξής: «Το ίντερνετ δεν είναι κάτι που κάνει ο καθένας μόνος, είναι κάτι που κάνουμε όλοι μαζί. Μπορεί να χάνω χρόνο με λάθος και χαζά links αλλά τουλάχιστον θα είμαι σε επαφή με τον κόσμο»
