Τη προηγούμενη εβδομάδα περνώντας από τα Public πήρα ένα βιβλίο. Έψαχνα κάτι ανάλαφρο. Κάτι για να με παίρνει ο ύπνος πιο εύκολα. Κάτι απαλό και γλυκό. Έτσι, κατέληξα στο “Ο τύπος του διπλανού τάφου” της Καταρίνα Μασέττι. Μη μπερδευτείς με τον τίτλο.
Πρόκειται για ιστορία αγάπης.
Απλώς, αποδείχθηκε πως με αυτό το βιβλίο δε θα κοιμόμουν εύκολα. Αντίθετα, θα τσίτωνα τα νεύρα μου. Και αυτό γιατί διαπραγματεύεται την ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα κοινό.
Και εγώ, αγαπητοί, δεν πιστεύω καθόλου μα καθόλου πως τα αντίθετα έλκονται.
Πιθανότατα να ανήκετε και εσείς στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που βρίσκουν συναρπαστικό να προσπαθούν δύο διαφορετικά μυαλά να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο λόγω της σωματικής τους έλξης. Ο.Κ. μπορώ να παραδεχτώ ότι στην αρχή, τα πράγματα δεν είναι καθόλου άσχημα. Οι διαφωνίες φαίνονται αστείες. Το πάθος κάνει να μοιάζουν μικρά και ασήμαντα τα πάντα. Η άλλη άποψη δεν είναι ενοχλητική αλλά ενδιαφέρουσα. Το «αντίθετο» δεν φοβίζει. Δίνει απλώς την εντύπωση ότι παρασύρει για άλλα πράγματα. Για αλλαγή. Για ανανέωση.
Όλα αυτά, βέβαια, στην αρχή. Βέβαια, στην αρχή είναι τα πάντα ωραία. Εξάλλου, αυτό που περισσότερο θέλεις είναι να γεύεσαι, να βλέπεις, να μυρίζεις και να αγγίζεις. Δεν θέλεις να συζητάς. Δεν έχεις καμιά διάθεση να μοιραστείς σκέψεις σου για την πολιτική. Δεν σε νοιάζει αν ο άλλος είναι μποέμ και ούτε σκέφτεται να κάνει παιδί. Δεν δίνεις σεντς για την ακαταστασία στο σπίτι του. Για τα κολλήματα του. Για τις ιδιοτροπίες του. Για τα γούστα του στο φαγητό. Για τις προτιμήσεις του στη διακόσμηση. Για την άποψη του στις διακοπές. Δεν σε νοιάζει διόλου τι έχει στο κεφάλι του γιατί ουσιαστικά δεν έχεις προλάβει να φανταστείς ή να σκεφτείς πως είναι να μένεις με κάποιον που όταν λες μαύρο εκείνος εννοεί άσπρο.
Και όταν εκείνος βλέπει φως εσύ βλέπεις μαύρο σκοτάδι…
Προς το παρόν το μόνο που σε νοιάζει είναι να κάνεις πως μιλάς μαζί του απλώς και μόνο για να βλέπεις τα χείλη του να κουνιούνται. Τον παρασύρεις σε συζητήσεις και δε σου καίγεται καρφί που τσιτώνει με όσα λέτε γιατί ξέρεις πως τα νεύρα τον κάνουν καλύτερο στο κρεβάτι. Όλα περιστρέφονται γύρω από το σεξ και την επιθυμία.
Τα αντίθετα έλκονται γιατί αυτό κάνει να λειτουργούν καλύτερα τα ζωώδη ένστικτά τους.
Αυτό το δέχομαι. Και το «μετά» το ξέρω. Και όποιος δεν το ξέρει δεν είναι καθόλου δύσκολο να το φανταστεί. Γιατί, μόλις φύγει το πάθος, οι αντιθέσεις βγαίνουν όλες, μία- μία, στην επιφάνεια και κάνουν παρέλαση μέσα στη καθημερινότητα σου. Αυτό που έμοιαζε γοητευτικό, αποδεικνύεται άκρως εκνευριστικό. Σε πολύ λίγο χρόνο, καταλαβαίνεις ότι το να προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη με το αντίθετο σου είναι πιο δύσκολο από το να προσπαθήσεις να ανέβεις στο Έβερεστ με Louboutin και μάξι φούστα.
Φαντάσου να γυρίζεις πτώμα από τη δουλειά, να θέλεις να αράξεις και να χωθείς σε μια αγκαλιά και μια παρηγοριά και απέναντι σου να κάθεται το πνεύμα αντιλογίας που είναι ικανό να σου ανάψει στο κόκκινο όλα τα λαμπάκια του νευρικού σου συστήματος. Φαντάσου, να πρέπει να πάρεις μια μεγάλη απόφαση για τη ζωή σου και ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο επιθυμείς να το συζητήσεις έχει εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από εσένα. Φαντάσου, να θέλεις να βγεις για φαγητό και ο ένας να ονειρεύεται ψάρι και ο άλλος κρέας. Φαντάσου, να φτάνει η πολυπόθητη μέρα των διακοπών και εσύ να θέλεις να πας στο βουνό και εκείνος στη θάλασσα.
Ναι, τα ζευγάρια κάνουν υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Ναι, θα χρειαστεί να ρίξεις νερό στο κρασί σου με όποιον άνθρωπο και αν είσαι μαζί του. Άλλο, όμως, αυτό και άλλο το να προσπαθείς να εναρμονίσεις δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες. Το χάσμα είναι δύσκολο να το γεφυρώσεις. Πολλές φορές αποδεικνύεται ανώφελη η προσπάθεια. Είναι λυπηρό να κατοικούν μαζί άνθρωποι που είναι αναγκασμένοι καθημερινά να πνίγουν τα θέλω και τα πιστεύω τους για να αποφεύγονται οι εντάσεις.
Κάποια στιγμή, όλη αυτή καταπίεση θα εκραγεί.
Το τέλος θα έρθει και δε θα είναι εύκολο. Θα κάνει μεγάλο κρότο. Δε θα αφήσει καλά πράγματα πίσω του. Το τέλος θα είναι θυμός. Και δεν είναι όμορφο «ό,τι αρχίζει ωραία να λήγει με πόνο». Α, λοιπόν, θέλεις ένα ξέφρενο έρωτα… κάνε παιχνίδι με το αντίθετο σου και ζήσε το νόμο της φυσικής και όχι της χημείας. Αν πάλι θέλεις κάτι όμορφο, με διάρκεια και αρμονία, αναζήτησε κάτι που να μιλάει τη γλώσσα σου. Πρόσεξε! Όχι μόνο τη γλώσσα του σώματος αλλά και τη γλώσσα σου.
Άντε, γιατί με αυτό το βιβλίο και με τις κωλοτούμπες των αθλίων πολιτικών της Ελλάδας κοντεύω να πιστέψω πως μπορούν ξαφνικά όλοι να αγαπηθούνε.
PS: Παρεμπιπτόντως, το βιβλίο είναι ωραίο. Τώρα, μάλιστα, που ξέσπασα το διαβάζω πιο άνετα. Απο τις εκδόσεις Πατάκη.
vagelis
April 20, 2014 at 5:32 am
εγώ πάντως για να μείνω σε σχέση που θα μου λέει ναι σε όλα δεν… Ο λόγος; θέλω να εχω μια γνώμη από την άλλη οπτική γωνία, kapou ίσως να σφαλω! Πως θα to διορθώσω; τα έτερονιμα έλκονται τα ομώνυμα απόθουνται