Κατά γενική ομολογία οι γυναίκες είμαστε από τη φύση μας ζηλιάρες. Θα μου πεις, γιατί μήπως οι άνδρες δεν βλέπουν ανταγωνιστικά τους φίλους τους ή δεν δημιουργούν ζήτημα μόνο και μόνο επειδή ξεστόμισες ότι ο καινούριος του συνάδελφος είναι εξαιρετικά συμπαθής; Αυτό δεν είναι ζήλια;…
Παρόλο που η ζήλια στην πραγματικότητα δεν έχει φύλο κατατάσσεται στα γυναικεία χαρακτηριστικά και αυτό διότι οι γυναίκες την εκδηλώνουν με μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, φιλικές αλλά και ερωτικές.
Ακόμη και στη σχέση σου συμπεριφέρεσαι φορτικά. Πού οφείλονται οι ομηρικοί καυγάδες που κατά καιρούς έχεις με τον αγαπημένο σου; Ψάχνεις συνεχώς το κινητό του, δεν τον αφήνεις να κάνει ρούπι δίχως εσένα, θέλεις να έχεις τον απόλυτο έλεγχο στη ζωή του ενώ κάθε φορά που τολμά να χαιρετίσει κάποια συνάδελφο γίνεσαι Τούρκος… Μπορεί εσύ να φλερτάρεις μπροστά στα μάτια του αλλά από αυτόν δεν δέχεσαι να ρίξει βλέμμα σε άλλη γυναίκα… Δεν χωράει ερώτημα… Είσαι μια ζηλιάρα…
Η ζήλια δεν είναι πάντοτε μια έννοια με αρνητικό χαρακτήρα. Σε κάποιο βαθμό του αίσθημα αυτό, όταν προκύπτει από τον θαυμασμό είναι άκρως φυσιολογικό και υγιές και πηγάζει από τη φιλοδοξία σου και τη επιθυμία σου να εξελιχθείς. Το να θέλεις να συναγωνιστείς κάποιον για να γίνεις καλύτερη είναι απόλυτα αποδεκτό και η ζήλια σε αυτήν την περίπτωση γίνεται ο κινητήριος μοχλός σου προς την επιτυχία.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η ζήλια σου φθάνει σε παθολογικό επίπεδο. Στο επίπεδο των ερωτικών σχέσεων αμφισβητείς συνεχώς την αφοσίωση και την αγάπη του συντρόφου σου με αποτέλεσμα να τον καταπιέζεις. Απαιτείς να γνωρίζεις που βρίσκεται ανά πάσα ώρα και στιγμή και η αναφορά και μόνο γυναικείου ονόματος από τα χείλη του οδηγεί σε ομηρικούς καυγάδες. Αυτός από την πλευρά του νιώθει σαν να του έχεις περάσει θηλιά από το λαιμό. Πρόσεχε μόνο γιατί έτσι κάνεις κακό στον εαυτό σου αλλά και στον άλλο! Είναι βέβαιο ότι θα τον χάσεις…
