Συναντας το πεπρωμενο στο δρομο που επελεξες για να το αποφυγεις

Αυτό που θα ήθελα απόψε,είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα,τόσο τη χαράμισα,τόσο τη δάνεισα,τόσο την ξερίζωσα.Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα…
Και τι ωφελεί…
Αυτό που θα θελα απόψε,τελικά,είναι ένας ώμος,να γείρω πάνω του να κλάψω.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα.Γιά όσα ονειρεύτηκα.Για όσα ένιωσα.Για όσα περίμενα και ποτέ δεν ήρθαν.
Για όσα με πρόδωσαν.Για όσα με χαράκωσαν.Για όσα με θανάτωσαν.Για όσα μ’ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ.Με λυγμούς.Με κραυγές.
Για όλα….
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: “Μην κλαις” .Μόνο αυτό.Τίποτε άλλο.
Μην κλαις.Μόνο αυτό….

Συνέχεια άρθρου..

Αλκυόνη Παπαδάκη “Στο ακρογιάλι της ουτοπίας”.

Όλοι ζητάμε κάποιον να μας αγαπά.. μήπως γιατί εμείς δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε τον εαυτό μας;

Δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου σκουπίσει τα δάκρυα ή να σου πει μην κλαις, έχεις εσένα. Πρέπει να μάθεις να έχεις εσένα. Είναι καλό να υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας αλλά είναι σημαντικό να τα πηγαίνουμε καλά και με τον εαυτό μας. Να αγαπάμε την καρδιά μας και τη ζωή μας, να φροντίζουμε για αυτήν , είναι ένα δώρο η ζωή. Όχι δεν εννοώ να θεοποιούμε και να λατρεύουμε τον εαυτό μας, δεν είναι υγιές αλλά οφείλουμε να τον αγαπάμε, να τον φροντίζουμε,να τον προστατεύουμε, να τον βελτιώνουμε και να τον σεβόμαστε.

Μην κατακρίνετε τον εαυτό σας, μη νιώθετε τύψεις για τα πάθη σας.Το να μη δέχεσαι κανένα ελάττωμα είναι από μόνο του ελάττωμα. Μην μισείτε τις αδυναμίες σας, ότι είμαστε οφείλετε σε αυτές σεβαστείτε τες , αφουγκραστείτε τους φόβους σας και πάψτε να τους φοβάστε. Αν θες να καταφέρεις κάτι σημαντικό πρέπει να κινηθείς στην κατεύθυνση των φόβων σου. Και μη προσπαθείς με μανία να “γλιτώσεις” από κάτι , συνήθως συναντάμε το πεπρωμένο μας στο δρόμο που επιλέξαμε για να το αποφύγουμε.