Πως να διαχειριστω το θυμo μου;

Στρατηγικές διαχείρισης του θυμού
Παρατηρώ. Αναγνωρίζω πότε αρχίζω να θυμώνω και αναζητώ τα σημάδια. Ο θυμός έχει συγκεκριμένα σωματικές εκδηλώσεις: το πρόσωπο συνοφρυώνεται, τα χείλη σφίγγονται, διαφαίνεται μία ένταση στα σαγόνια και τα δόντια, τεντώνονται οι μύες, η ανάσα γίνεται κοφτή, αλλάζει το χρώμα του δέρματος και γίνεται χλωμό ή κατακόκκινο, το βλέμμα γίνεται άγριο. Καμιά φορά τεντώνεται ολόκληρο το σώμα. Αλλάζει ο τρόπος που κινούμαι, στεκόμαι, οι χειρονομίες βγάζουν μία ένταση, η φωνή αποκτά μία άλλη χροιά. Όταν καταλαβαίνω ότι είμαι σε αυτήν την κατάσταση καθυστερώ να προχωρήσω σε λόγια ή πράξεις, ενώ είμαι εν βρασμώ ψυχής.

Συνέχεια άρθρου..

Αναλογίζομαι. Στην ουσία παίρνω τον χρόνο μου και σκέφτομαι ποιες θα είναι οι συνέπειες αν χάσω τον έλεγχο. Πώς θα είναι οι σχέση με τους γύρω μου αν αντί να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου, χρησιμοποιήσω την γλώσσα μου ή και τα χέρια μου; Δίνω σημασία στην σημαντικότητα της σχέσης.

Αναρωτιέμαι. Τι είναι αυτό που με έχει κάνει να θυμώσω; Φταίει κάποια κατάσταση, κάποιο περιστατικό ή κάποιο πρόσωπο ή ο θυμός μου στηρίζεται σε μία αφορμή; Συχνά θυμώνω με ανθρώπους που τυχαίνει να βρίσκονται μπροστά μου σε ακατάλληλο χώρο την ακατάλληλη χρονική στιγμή. Μερικές φορές είναι πιο ασφαλές να ξεσπάσω στον σύντροφό μου, αντί να θυμώσω στον εργοδότη μου για κάποια άδικη απόφαση.

Κάνω ένα διάλειμμα. Δίνω χώρο στον εαυτό μου. Μπορώ να πάρω βαθιές αναπνοές, να στρέψω την προσοχή μου σε μία δραστηριότητα που με ευχαριστεί. Ασχολούμαι με κάποια σωματική άσκηση. Προσπαθώ να αντιμετωπίσω την κατάσταση με χιούμορ.

Διαπραγματεύομαι. Παίρνω την ευθύνη του του συναισθήματός μου. Αυτό σημαίνει ότι μπορώ να παραδεχτώ και λάθη που έχω κάνει, μοιράζομαι με τον άλλον άνθρωπο τις προθέσεις μου και ξεκαθαρίζω στο εδώ και τώρα τις προσδοκίες μου. Επιλέγω να μιλήσω με το σεβασμό που θέλω να μου μιλάει και ο ίδιος.