Δυο μέρες απόμειναν για να φύγει το 2013. Στο μυαλό και την ψυχολογία όλων μας όμως, έχει ήδη φύγει. Αυτές οι τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη είναι οι πιο αδικημένες, κανείς δεν ζει στο παρόν του, είτε επειδή προσπαθεί με φρενήρεις ρυθμούς να προλάβει να κλείσει εκκρεμότητες (αφού προφανώς οι υπόλοιπες 360 μέρες του χρόνου δεν είναι αρκετές), είτε επειδή τρέχει να κάνει ψώνια και προετοιμασίες για τις γιορτές. Αλλά ακόμα και με αυτά να μην ασχολείται κανείς, το βλέμμα, το μυαλό και η καρδιά του είναι στη νέα χρονιά. Μια αφορμή για νέα ξεκινήματα, δυνατές αποφάσεις, προσωπικές αλλαγές.
Τη νέα χρονιά θα… αλλάξω δουλειά, αρχίσω γυμναστήριο, γραφτώ σε μια σχολή ζωγραφικής, επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τους φίλους μου, αφιερωθώ στην οικογένειά μου, ελαττώσω τις άσκοπες ώρες μπροστά στον υπολογιστή, κάνω εκείνο το ταξίδι που πάντα ονειρευόμουν, κόψω το τσιγάρο… η λίστα είναι ατελείωτη, το μόνο που μοιάζει να λείπει …
από μέσα είναι το «θα φορέσω κόκκινη μπέρτα και θα σώσω τον πλανήτη». Ίδιον της ανθρώπινης φύσης κατά πως φαίνεται, δεν υπάρχει ούτε ένας ανάμεσά μας που δεν θα μπει σε κάποια διαδικασία αλλαγής, απόφασης, αυτοβελτίωσης. Αντίθετα, υπάρχουν πάρα πολλοί ανάμεσά μας που παρά τις στομφώδεις δηλώσεις τους δεν θα αλλάξουν, δεν θα τηρήσουν τις αποφάσεις τους, δεν θα βελτιώσουν στο ελάχιστο τις συνθήκες της ζωής τους.
Ίσως είναι γραμμένο στο γενετικό υλικό μας, αυτή η ημερολογιακή συμβατικότητα του χρόνου να μας κινητοποιεί ώστε να επιλέγουμε αυτές τις ημέρες του για να κάνουμε τον απολογισμό μας, την αυτοκριτική μας, για να πάρουμε στα χέρια μας τα ηνία της ζωής μας με τόσο μεγάλο ενθουσιασμό, όσο μεγάλη είναι κι οκνηρία με την οποία τα αφήνουμε και πάλι στο πλάι εκεί, γύρω στα τέλη Ιανουαρίου. Μοιάζουμε αδύναμοι να κατανοήσουμε το πολύ απλό γεγονός ότι για να γίνει μια εσωτερική αλλαγή, θα πρέπει πρώτον να είναι κατάλληλες οι συνθήκες της ζωής, ανεξάρτητα από το νούμερο που δείχνει το χαρτάκι του ημερολογίου, και δεύτερον και κυριότερο να είμαστε αρκετά ώριμοι εμείς οι ίδιοι. Διαφορετικά συμβαίνει το γνωστό, αποφασίζω δυναμικά, εφαρμόζω εντατικά, βαριέμαι γρήγορα, απογοητεύομαι εύκολα, εγκαταλείπω άμεσα.Ακόμα κι αυτό όμως τελικά δεν είναι κατακριτέο ή κακό. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν μη τι άλλο και τίποτα να μην κάνεις πράξη από όλα όσα υποσχέθηκες στον εαυτό σου, τουλάχιστον έσπειρες έναν καρπό σε κάποιο χωράφι του υποσυνείδητού σου. Κι αυτό είναι κέρδος. Κάποια άλλη στιγμή, πολύ πιθανόν να μην είναι 01 Ιανουαρίου αλλά 27 Ιουνίου, η υγρασία, η θερμοκρασία, γενικά το κλίμα να είναι το κατάλληλο κι αυτός ο καρπός να βγάλει βλαστάρι και να ανθίσει μέσα σου.
Με υποσχέσεις ή χωρίς, ο νέος χρόνος θα έρθει. Το τι θα φέρει κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει από πριν. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μην απογοητεύεται, να προσαρμόζεται γρήγορα και να αντιδρά ανάλογα. Κι αν δεν έρχονται όλα όπως τα περιμένουμε, τι πειράζει; Μόλις συνειδητοποιήσεις ότι πάλι δεν είσαι αυτός ο άνθρωπος που ονειρεύτηκες ότι θα γίνεις φέτος , φόρα τα καλά σου, τρέξε στο κοντινότερο πάρκο το ηλιοβασίλεμα, πιάσε μια χούφτα χώμα και σαν άλλη Βίβιαν Λη, σαν μια αξιοπρεπής Σκάρλετ Ό Χάρα φώναξε «Μάρτυς μου ο Θεός, δεν θα λυγίσω. Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα» !!!
Παπαδόπουλος Γιώργος για το Freemind.gr
