Έβαλε ο Μήτρογλου το γκολ, χαρήκαμε όλοι που πέρασε η Εθνική μας ομάδα στο Mundial του 2014 αλλά αυτό μας έκανε να ξεχάσουμε προς στιγμήν και τα προβλήματά που έχουμε ως χώρα. Δυστυχώς όμως, βρισκόμαστε σε μια περίοδο κρίσης, κυρίως οικονομικής, αφού παρατηρούμε πια πως η κοινωνική και η ηθική κρίση είχε ξεκινήσει χρόνια πριν. Ένα μεγάλο πρόβλημα στη χώρα μας, αποτέλεσμα διαφόρων παραγόντων, είναι όχι τόσο η ανεργία αλλά η ραγδαία αύξησή της που δείχνει να μην έχει σταματημό. Λογικό είναι όταν η οικονομία μιας ολόκληρης χώρας της Ε.Ε. βασίζεται στον υπέρμετρο δανεισμό, τον καταναλωτισμό και την κατάχρηση. Γιατί συνέβη όμως αυτό;
Αρχικά, με την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μειώθηκε σημαντικά η μικρή, αλλά αποδοτική για τη χώρα, εγχώρια βιομηχανία. Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα έπρεπε να συμμορφωθεί με τους κοινοτικούς κανόνες και να περιορίσει την βιομηχανική της παραγωγή. Έτσι η βιομηχανία «Πίτσος» και τα εργοστάσια ζάχαρης για παράδειγμα έκλεισαν με αποτέλεσμα την απόλυση μέρους του εργατικού δυναμικού. Ωστόσο, επειδή τη περίοδο της δεκαετίας του 1980 μέχρι και το τέλος του 2008 η χώρα δανειζόταν ασυστόλως για να καλύψει τα ελλείμματά της, τα σημάδια της ανεργίας δεν ήταν εμφανή από τη στιγμή που υπήρχε «εργατική κινητικότητα». Το πρόβλημα γιγαντώθηκε τα τελευταία 3-4 χρόνια, όταν πολλές επιχειρήσεις που απασχολούσαν εργαζομένους με συγκεκριμένες τεχνικές γνώσεις και ικανότητες «έβαζαν λουκέτο» η μία μετά την άλλη αφήνοντας άνεργο μεγάλο τμήμα του εργατικού δυναμικού.
Συνακολούθως, ένας ακόμη σημαντικός λόγος για τον οποίο οι Έλληνες δεν μπορούν να εργαστούν πια είναι, κατά τη γνώμη μου, οι μεγάλες εισαγωγές και οι μικρές εξαγωγές ,κυρίως γεωργικών προϊόντων. Με την εγκατάλειψη της βιομηχανικής παραγωγής και …
τις συνεχόμενες επιδοτήσεις για τη καλλιέργεια, χωρίς αυτές να αποφέρουν πάντα τα αναμενόμενα αποτελέσματα, η παραγωγικότητα της χώρας βυθίστηκε. Ταυτοχρόνως, εξαιτίας της έλλειψης του εγχώριου προϊόντος, οι εισαγωγές μεγάλωσαν σε τέτοιο βαθμό που όχι απλώς κάλυπταν αλλά υπερκάλυπταν τις εξαγωγές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας (εισαγωγές-εξαγωγές) να μην είναι και τόσο… ίσο. Για να λέμε όμως ολόκληρη την αλήθεια, το τελευταίο καιρό πολλοί εργαζόμενοι, ιδιαιτέρως νέοι, έχουν στραφεί προς τη καλλιέργεια της γης και μάλιστα χωρίς τις παχυλές επιδοτήσεις που λάμβαναν οι προκάτοχοί τους.
Δυστυχώς όμως, η ενασχόληση αυτή γίνεται από λίγους νέους εξαιτίας της λανθασμένης κατ’ εμέ νοοτροπίας που επικρατεί στη χώρα. Από την αρχαιότητα, οι χειρωνακτικές δουλειές στην αρχαία Αθήνα θεωρούνταν κατώτερες από τις θεωρητικές και τη φιλοσοφία γι’ αυτό το λόγο τις έκαναν οι δούλοι. Στη σύγχρονη Ελλάδα βρίσκουμε πάτημα σε αυτή την «νοοτροπία των αρχαίων» και πολλοί θέλουν να εργασθούν σε ένα γραφείο και όχι να ασχοληθούν με τη καλλιέργεια της γης. Αυτό όμως, τι έχει ως αποτέλεσμα; Πολλές εκτάσεις γης να μένουν ακαλλιέργητες, να μην υπάρχουν εξαγωγές και αρκετές υποψήφιες θέσεις εργασίας να μένουν άδειες. Μετά όμως διαμαρτυρόμαστε για την ανεργία, τη στιγμή που υπάρχουν θέσεις εργασίας σε πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Αλλά φυσικά εμείς θέλουμε εργασία στον τριτογενή.
Τέλος, για να μην αμφιβάλετε για τα παραπάνω που λέω, μιλάω με επίσημη πηγή από την ΕΛ.ΣΤΑΤ. Η ανεργία στην Ελλάδα έχει φτάσει στο ύψος του 28%, δηλαδή το ¼ των εργαζομένων πολιτών στην Ελλάδα είναι άνεργο. Και στους νέους το αντίστοιχο ποσοστό είναι της τάξης του 59% με αποτέλεσμα την μεγάλη ροή μετανάστευσης προς τις άλλες χώρες. Μήπως είναι ώρα να αντιμετωπίσουμε αυτό το φαινόμενο δυναμικά και όχι να περιμένουμε από άλλους την άμεση αντιμετώπισή του πριν αυτό καταστρέψει τις οικογένειές μας;
Φιλώτας Νιάρχος
eleni
November 28, 2013 at 1:20 pm
εξαιρετικό άρθρο, βασισμένο σε στατιστικά, σε πραγματικούς αριθμούς δηλ.!