ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΗ. ΣΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΚΟ
«Έλα μωρέ, και τι έγινε; Σιγά το πράγμα! Ξαναπροσπαθείς του χρόνου! Η ζωή είναι μικρή για να σκας για τέτοια μικροπράγματα!» Η αντίδραση αυτή της Δήμητρας, φίλης μου που είναι πάντα μέσα στην καλή χαρά, και δεν δείχνει να στεναχωριέται για τίποτα, μου τρύπησε τα αυτιά. Λίγο πριν της είχα ανακοινώσει ότι θα έμενα πίσω ένα χρόνο στο μεταπτυχιακό που ήθελα να κάνω, λόγω ενός τυπικού λάθους.
«Αν…
μέγεθος γραμματοσειράς
… το πάθαινες εσύ, θα έλεγες το ίδιο;» ρώτησα μέσα από τα δόντια μου, και με επιθυμία να της σβήσω το χαμόγελο μέσα σε δευτερόλεπτα. «Ναι, καλέ, εννοείται! Κι εσύ ξεκόλλα!» ήταν η αντίδρασή της. Μετάα τα όσα ακολούθησαν, κάναμε να μιλήσουμε κανένα μήνα…
Η αναισθησία απέναντι στα πράγματα και τις δύσκολες καταστάσεις και αναποδιές της ζωής, μέχρις ενός σημείου είναι ανεκτή και θα σου έλεγα και επιβεβλημένη. Σε σώζει από τις ακραίες πρώτες αντιδράσεις του σοκ, τύπου «θα φαρμακωθώ, θα αυτοκτονήσω» κτλ και αφήνει το μυαλό να συνειδητοποιήσει αυτό που έχει συμβεί. Πρώτος πρώτος εγώ σου έχω πει να μη χαλάς τη ζαχαρένια σου, για δευτερεύοντα ζητήματα, άλλωστε, θυμάσαι;
Από το σημείο ατό, όμως, μέχρι την πλήρη αναισθητοποίηση και έλλειψη συνειδητοποίησης και διαχωρισμού σοβαρού και αστείου, πάμε σε άλλο κομμάτι. Και επειδή και οι καιροί ψιλοείναι δύσκολοι, αν παραείσαι αισιόδοξος, στα όνειρα της παιδικής ανεμελιάς, χαρακτήρας, τσάκωσε κάποια tips για να μην πας στο άλλο άκρο, της πλήρους αναισθησίας.
Βάλε όρια στην πλάκα και το χαβαλέ. Ορισμένες περιστάσεις τα σηκώνουν από μόνα τους, άλλες πάλι λιγότερο. Υπάρχουν και αυτές, που τα απαγορεύουν εντελώς. Και τα δύο. Αυτές διαφέρουν από άτομο σε άτομο, όπως και τα ατομικά μας όρια. Για αυτό, πρόσεξε ιδιαίτερα πώς θα αντιδράσεις απέναντι στην ξαδέρφη σου που έχασε το σκυλάκι που υπεραγαπούσε. Ένα «σιγά μωρέ το ψωριάρικο, καλύτερα που έφυγε, να βρει και καμιά γκόμενα» δεν είναι σίγουρο ότι θα εκληφθεί ως αστείο, στην καλύτερη, ενώ μπορεί ωραιότατα να το πάρει ως κοροϊδία, στη χειρότερη, και άντε να εξηγείς μετά…
Γνώριζε μέχρι που σε παίρνει. Τα ατομικά όρια που λέγαμε παραπάνω. Κάποιος μπορεί να πέσει σε κατάθλιψη απλά και μόνο επειδή ξηλώθηκε λίγο το τζην του. Σύμφωνοι, είναι γελοίο, αλλά για αυτόν σημαίνει κάτι και οφείλεις να το σεβαστείς. Και αν πιάσεις τη σκισμένη ραφή, και συνεχίσεις να το ξηλώνεις, για να το κάνεις πιο μοντέρνο, ε τότε περίμενε το χαστούκι ουρανοκατέβατο…
Μη δείχνεις αναίσθητη και στην κοσμάρα σου. Μπορεί να είσαι έτσι. Οκ (αν και λυπάμαι όσους σε ανέχονται). Αλλά επειδή δεν είμαστε όλοι έτσι, τουλάχιστον προσπάθησε να μην το δείχνεις κραυγαλέα. Περιόρισε τα επίπεδα «χαχαχαχουχουχου, είμαστε οι καλύτεροι και περνάμε τέλεια ό,τι κι αν συμβεί» στις σχετικές περιστάσεις. Όχι, η κηδεία του θείου Αριστείδη, δεν είναι μία από αυτές. Και το «η ζωή συνεχίζεται» που σε άκουσαν όλοι οι καλεσμένοι έκπληκτοι να πετάς στη γυναίκα του σε κάνει στην καλύτερη τρελή για δέσιμο και στη χειρότερη απλά ανάγωγη…
Σκέψου πώς θα αντιδρούσες εσύ σε κάτι ανάλογο. Το οποίο βέβαια, δεν είναι και πάντα safe choice, γιατί όντως μπορεί να μη σου καιγόταν καρφάκι. Σε περίπτωση, όμως, που έχεις κάποια επίπεδα κοινής νοημοσύνης, που δεν έχουν κατακλυστεί από την κοσμάρα που λέγαμε πιο πάνω, φαντάζομαι θα καταλαβαίνεις ότι και εσύ δεν θα τρελαινόσουν να έχεις κάποια τρελή πάνω από το κεφάλι σου να ουρλιάζει χαρωπά. Σωστά; Άρα, μην κάνεις στους άλλους ότι δεν θα ήθελες να σου κάνουν…
Να είσαι πάνω από όλα άνθρωπος. Και όχι γελωτοποιός. Να βλέπεις πότε ο άλλος πονάει και να του συμπαραστέκεσαι ανάλογα. Μία αγκαλιά ή και μόνο η παρουσία σου, τις περισσότερες φορές αρκούν. Δεν χρειάζονται λόγια και φανφάρες, ούτε πολλά πολλά. Και δείχνει ότι όντως νοιάζεσαι και δεν το κάνεις από οίκτο ή ψεύτικο ενδιαφέρον. Αντίθετα, το να χαχανίζεις και να το ρίχνεις στην τρελή σε κάποια πολύ σοβαρή περίπτωση, θα σε οδηγήσει στην απομόνωση και τη μοναξιά από τους γύρω σου. Και δικαιολογημένα. Ακόμη και οι γελωτοποιοί εκτελούνταν από τους βασιλιάδες τους, όταν πια έπαυαν να τους διασκεδάζουν. Πώς σου ακούγεται; Ελπίζω ότι κατάλαβες…
Φοβερό κείμενο από το mary mary.gr του Μιχάλη Χορευτάκη
