Εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτές. Πιθανόν ούτε κι εσύ φίλε αναγνώστη. Ο πρώην υπουργός μεταφορών όμως Κος Λιάπης μάλλον την έβλεπε στον ύπνο του κάθε βράδυ από μικρό παιδί. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι παρόλο που είχε παραδώσει πινακίδες (πιθανόν γιατί δεν μπορούσε να συντηρήσει τέτοιο όχημα με την φορολογία που ο ίδιος και οι όμοιοι του επιβάλλουν στα αυτοκίνητα – άλλωστε τι παίρνει κι αυτός ο καψερός;; Ψίχουλα) κυκλοφορούσε το πολυτελές όχημά του με πλαστές!! Το ότι το κυκλοφορούσε και ανασφάλιστο φτάνει να καταντάει μέχρι και… λογικό, εφόσον ένα όχημα με παραδομένες πινακίδες είναι ένα όχημα ανύπαρκτο για το κράτος.
Ο Κος Λιάπης, με το μεγάλο βιογραφικό και το όνομα βαρύ σαν ιστορία (βγαλμένη από κακόγουστο κόμιξ, όπως υποθέτω θα λένε οι ιστορικοί μετά από κάποια χρόνια) δεν με εκπλήσσει. Δυστυχώς η φαιδρότητα, η απληστία και η ατιμία του ελληνικού κοινοβουλίου έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που δύσκολα πια σοκάρουν. Είναι από μόνος του το ένα τριακοσιοστό ενός τέρατος που το μόνο που ξέρει να κάνει τα τελευταία χρόνια είναι να τρέφεται με το αίμα ενός άλλου οργανισμού, οι αποθήκες του οποίου μοιάζουν να είναι ανεξάντλητες: του Πολίτη.
Τυγχάνει να εργάζομαι σε ασφαλιστικό πρακτορείο, οπότε μπορώ να γνωρίζω…
από πρώτο χέρι πόσος κόσμος, για τον οποίο το αυτοκίνητο είναι εργαλείο της δουλειάς του, αναγκάζεται να καταθέτει πινακίδες κάθε μέρα, μετατρέποντας το όχημά του σε κοτέτσι. Μπορώ να μαντέψω εύκολα και πόσος κόσμος ακυρώνει την ασφάλισή του δηλώνοντας πως θα σταματήσει να κινεί το όχημά του, ενώ την ίδια στιγμή το κυκλοφορεί ανασφάλιστο. Μου έχουν τύχει προσωπικά πολλοί πελάτες που μου εκμυστηρεύονται με πάσα ειλικρίνεια: «Ντρέπομαι, να έχω φτάσει στα πενήντα πέντε μου και να αναγκάζομαι να σου λέω πως δεν έχω να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ, την ασφάλιση του αυτοκινήτου θα κοιτάξω;» Ο πρώην υπουργός όμως, θεωρώντας πως αυτή η ντροπή δεν είναι αρκετή, μας χάρισε απλόχερα μία ακόμη σήμερα: Την ντροπή του να αποτελείς φορολογούμενο πολίτη έχοντα σώας τας φρένας που τον κυβερνούν τέτοια λαμόγια. Την ντροπή του να αποτελείς έστω και την κατώτερη πέτρα του οικοδομήματος που λέγεται σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχουν λόγια για τις πράξεις του πρώην υπουργού, κι όσο κι αν ψάχνω δεν μπορώ να βρω ούτε χαρακτηρισμούς για τον ίδιο. Δεν έχει νόημα πια. Η υπόθεση θα ακολουθήσει τον δρόμο της δικαιοσύνης, η οποία ως γνωστόν είναι τυφλή, όχι όπως η αρχαία αναπαράστασή της με το μαντήλι στα μάτια για να μην μεροληπτεί, αλλά στη σύγχρονη εκδοχή της, με κάποιους να της τα έχουν βγάλει για να μην μπορεί να βλέπει τις ανομίες τους. Μπορώ μόνο, κρίνοντας από αντίστοιχες περιπτώσεις, να υποθέσω ότι τα media θα ασχοληθούν ενδελεχώς δυο με τρεις μέρες και μετά δεν θα ξανακούσουμε ποτέ για το συμβάν, θα αποτελεί έναν ακόμα αστικό μύθο της πόλης του Παραλόγου στην οποία ζούμε.
Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν πιστεύω τίποτα. Δυστυχώς όμως, δεν είμαι ελεύθερος. Ο Κος Λιάπης όμως, και ο κάθε Κος Λιάπης, είναι.
Παπαδόπουλος Γιώργος για το Freemind.gr