Αγαπητοί αναγνώστες γεια σας μία ακόμη φορά. Αυτό το κείμενο είναι ιδιαίτερο, καθώς θα είναι σχετικά σύντομο σε σχέση με τα προηγούμενα, επειδή στη πολιτική και στον έρωτα πιστεύω πως μετράνε κυρίως τα έργα και όχι τόσο τα λόγια, χωρίς να μειώνω, φυσικά, τη σημασία των δεύτερων. Θα είναι ένα κείμενο με το οποίο πολλοί θα συμφωνήσουν και, ακόμη, πιο πολλοί θα διαφωνήσουν. Αρχίζω, λοιπόν, χωρίς πολλές-πολλές εισαγωγές.
Αρχικά, και στον έρωτα και στη σωστή-κατά τη γνώμη μου- πολιτική πρέπει να μάθεις να ακούς τον άλλο. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός σε ιδέες, ηθική και συμπεριφορά και μια συμβίωση πολιτικού-πολίτη στη πολιτική, είτε ζευγαριού στον έρωτα πάντα φέρνει καθημερινά στην επιφάνεια αντιθέσεις, διαφορετικές γνώμες και συχνά πυκνά τσακωμούς. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να υπάρχει μια σωστή επικοινωνία, η οποία θα φέρει τα προβλήματα και τα θέματα στην επιφάνεια με στόχο αυτά να λυθούν και όχι να υποθάλπονται, δίνοντάς τους την ευκαιρία να γιγαντώνονται. Μέσω της συζήτησης θα υπάρξουν μεν διαφορετικά επιχειρήματα, τα οποία, όμως, θα δώσουν τη θέση τους σε ένα κοινό ή παρόμοιο πόρισμα. Το πόρισμα αυτό θα δώσει, έτσι, την ευκαιρία στους συνδιαλεγομένους, αντί να αντιδικούν και να ανεβάζουν τους τόνους, να συμβιώσουν και να επικεντρωθούν στο πώς θα αναπτύξουν τη σχέση τους, ώστε να πετύχουν κάτι παραπάνω σε προσωπικό αλλά και «ομαδικό» επίπεδο. Στη σημερινή πολιτική σκηνή κυριαρχεί ο εγωισμός και η «παντογνωσία». Δηλαδή,…
πολλοί πολιτικοί δε δέχονται ότι κάποιος άλλος μπορεί και να έχει καλύτερο σχέδιο για την επίλυση ενός προβλήματος, με αποτέλεσμα να μη φτάνουν σχεδόν ποτέ σε ένα γενικό συμπέρασμα για το καλό του τόπου, θίγοντας τη σχέση πολιτικού-πολίτη, με το τελευταίο να τους έχει εμπιστευτεί το μέλλον του. Το ίδιο και στα ζευγάρια, όπου οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, το άγχος και το στρες έχουν καταστήσει τους ανθρώπους εγωιστές σε μεγάλο βαθμό, το οποίο βεβαίως δικαιολογείται εν μέρει, καθώς οι εμπειρίες τους και η καθημερινή ζωή τούς έχει κάνει σκληρότερους αλλά και τους έχει κάνει, ταυτοχρόνως, να ξεχάσουν πως υπάρχει και η συζήτηση ως μέσο επίλυσης διαφορών. Το πιο σημαντικό σε αυτό το κομμάτι δεν είναι απλώς να ακούς τον άλλο αλλά το βασικότερο να τον προσέχεις.
Για να πραγματοποιηθεί, ωστόσο, το παραπάνω πρέπει και στις ερωτικές σχέσεις και στη πολιτική να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άλλο. Τι σημαίνει αυτό; Αν νοιάζεσαι πραγματικά για τον άλλο σε μία σχέση, μπορείς σχετικά εύκολα να καταλάβεις ότι τον ενοχλεί κάτι ή ότι θέλει κάτι να σου πει. Έχοντας αυτό ως εφόδιο και κάνοντας μια συζήτηση για θέματα που τον/την αφορούν, αυτό που θα κερδίσεις θα είναι κάτι πολύ περισσότερο και χρησιμότερο από ένα πόρισμα, που θα απογειώσει τη σχέση. Θα είναι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά ή ακόμη και ένα φιλί. Φυσικά το τελευταίο δεν ισχύει συχνά στη πολιτική-συνήθως τα φιλιά στη πολιτική είναι του Ιούδα-. Η σχέση, επομένως, μεταξύ πολιτικού και πολίτη πρέπει να είναι αληθινή και εγκάρδια και αυτό διότι οι πολιτικοί είναι οι εκπρόσωποι του λαού στη Βουλή. Αυτό τείνουν να το ξεχάσουν πάρα πολλοί σήμερα με αποτέλεσμα, όπως έχω ξαναπεί, να υπάρχει ένα μεγάλο κενό, χάσμα καλύτερα, μεταξύ πολιτικών και πολιτών. Οφείλουν, λοιπόν, και οι μεν πολιτικοί και οι δε πολίτες να ανανεώσουν την σχέση τους και να κοιτάξουν πέρα από μικροκομματικά συμφέροντα το καλό τους και το καλό του τόπου. Γιατί σε μια σχέση μεταξύ ανθρώπων, όταν αρχίζει πραγματικά να νοιάζεται ο ένας για τον άλλο, τότε η προσοχή και η φροντίδα γίνεται πραγματικά ανιδιοτελής.
Τελειώνοντας, και συμπερασματικά με τα 2 παραπάνω, για να επέλθει ένας κοινός στόχος και μια συμφωνία μεταξύ ανθρώπων σημαντική είναι και η λέξη «υποχώρηση». Κανείς δεν επιθυμεί να πληροφορείται πως δεν είναι πλήρως σωστός σε αυτά που λέει και, φυσικά, σε κανέναν δεν αρέσει να του θίγεται ο εγωισμός. Ωστόσο, επειδή 2 άνθρωποι είναι διαφορετικοί, είναι πολύ σπάνιο να είναι τόσο ίδιοι που να μη τσακώνονται ποτέ, πρέπει να υποχωρούν σε κάποια σημεία της συζήτησης όταν βλέπουν πως «ο συνομιλητής τους» ενοχλείται από μια συμπεριφορά. Πόσο μάλλον στη πολιτική σήμερα, όπου η υποχώρηση δεν υπάρχει καν στα σχέδια των κομμάτων. Πρέπει βεβαίως να θυμόμαστε και τη φράση «μέτρον άριστον»-και όχι «παν μέτρον άριστον»-. Πρέπει αμφότεροι να κάνουν μικρές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να πετύχουν αυτό που θέλουν και στη συνέχεια κάτι καλύτερο. Γιατί δε πρέπει να ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό… στη πολιτική και στον έρωτα αν δεν κάνεις ποτέ υποχωρήσεις και παραχωρήσεις, τότε θα καταλήξεις, με μαθηματική ακρίβεια, μόνος. Τα συμπεράσματα δικά σας. Σας ευχαριστώ για τη προσοχή σας.
Φιλώτας Νιάρχος
