Το είπε και η ταινία, απλά δεν σε γουστάρει. Αγγλιστί: he’s just not that into you. Είδα και ξαναείδα τη γνωστή κομεντί με τον εν λόγω τίτλο, ίσως μάλιστα να έχω υπερβεί τις 5 προβολές της συγκεκριμένης ταινίας το τελευταίο εξάμηνο- είναι διαφωτιστική, δείτε την. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας προσπαθεί να καταλάβει τα λάθη που κάνει και σχεδόν όλοι όσοι έβγαιναν μαζί της ραντεβού είτε δεν την έπαιρναν τηλέφωνο ποτέ ξανά, είτε προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τις αγνές της προθέσεις. Που κατέληγε; Να περιμένει εναγωνίως πάνω από το τηλέφωνο για μια κλήση. Μήπως σου θυμίζει κάτι; Όλες έχουμε περάσει αυτή τη βασανιστική αναμονή…Μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας. Άλλες φορές η αναμονή μας έπιασε τόπο και άλλες φορές η απογοήτευση μας χτύπησε την πόρτα (μαζί της έφερε και ένα μπολ παχυντικές λιχουδιές για να πνίξουμε τον πόνο).
Διάβασα πολλά άρθρα προσπαθώντας να κατανοήσω ποιες είναι οι συνήθεις αντρικές, αλλά και γυναικείες τακτικές στα πρώτα ραντεβού. “Κανόνες για ένα πετυχημένο πρώτο ραντεβού”, “Διάβασε τη γλώσσα του σώματός του και δες αν σε θέλει”, “Πως θα κερδίσεις τις εντυπώσεις από το πρώτο ραντεβού” και άλλα πολλά στην ίδια φιλοσοφία. Ωραία τα λένε, έχουν δίκιο τις περισσότερες φορές. Το θέμα είναι όμως, μετά το πρώτο ραντεβού, τι ; ….
Βγαίνεις για πρώτη φορά με κάποιον που σου αρέσει πολύ, το ραντεβού πηγαίνει αρκετά καλά για τα δικά σου δεδομένα- δυστυχώς δεν γνωρίζεις την άλλη οπτική γωνία. Μιλάτε, γελάτε, αγγίζεστε διακριτικά, υπάρχει ένα “κάτι” στην ατμόσφαιρα. Γίνεται μέχρι και ο πολυπόθητος αποχαιρετισμός με ένα παθιασμένο φιλί. Και μετά από αυτή την αρκετά υποσχόμενη βραδιά, έρχεται η ώρα της αναμονής για το επόμενο ραντεβού. Περνάει η πρώτη μέρα, τίποτα από τον εκλεκτό της προσοχής σου.
Περνάει η δεύτερη μέρα, πάλι τίποτα. Περνάει και η τρίτη και ΠΑΛΙ τίποτα. Έχεις αρχίσει να χάνεις την υπομονή σου, σε καταλαβαίνω. Σκέφτεσαι μήπως να στείλεις εσύ ένα μήνυμα, αλλά ο εγωισμός σου και η περηφάνια σου σε εμποδίζουν. Και καλά κάνουν δηλαδή, ο άντρας είναι και θα είναι ο κυνηγός κατ’ εμέ. Δεν ξέρω πόσες μέρες πρέπει να περάσουν για να περάσεις κι εσύ στον εαυτό σου το μήνυμα πως…απλά δεν σε γουστάρει. Αν σε γούσταρε απλά θα σου είχε στείλει από το επόμενο πρωί. Θα είχε βρει την ευκαιρία να σου πει πως θέλει να σε ξαναδεί. Αντ’ αυτού άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Πονάει η γνώση της ήττας από την πρώτη “μάχη”, αλλά είναι μακράν καλύτερο από το να σου χαϊδεύουν τα αυτιά οι φίλες σου. Ναι, μπορεί να πέρασε καλά το βράδυ που βγήκατε, αλλά ποιος σου λέει πως δεν ήσουν απλά το rebound της τελευταίας αποτυχημένης σχέσης του; Ποιος σου λέει πως δεν ήθελε κάτι περιστασιακό από σένα και τελικά δεν του έκατσε το “κοκό”; Shit happens. Μπορεί κι εσύ να έκανες το ίδιο στη θέση του. Μην μπεις στη διαδικασία να τον μειώσεις μέσα στο μυαλό σου (ξέρω πως το κάνεις ήδη, οι περισσότερες γυναίκες δεν δέχονται εύκολα την απόρριψη), απλά αποδέξου πως πέρασες καλά ένα βράδυ συζητώντας με ένα ενδιαφέρον άτομο.
Ο πληγωμένος εγωισμός ίσως πονάει περισσότερο από τον πονοκέφαλο λόγω του hangover που κληρονόμησες από τα πολλά ξίδια της προηγούμενης βραδιάς και δυστυχώς δε θεραπεύεται με ένα παυσίπονο. Αλλά σου δίνει ένα πολύ καλό μάθημα: δε γίνεται να αρέσουμε σε όλους. Get over it!
