Μετά από σχεδόν διετή και συνειδητή απουσία από την αγορά, πρόσφατα αποφάσισα να κάνω μια βόλτα σε μεγάλο εμπορικό δρόμο της πόλης, με αφορμή μια μπλούζα που μου δώρισαν και έπρεπε να την αλλάξω. Το κατάστημα έτυχε να βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο, που έχει τη φήμη του οικονομικότερου από τις τρεις μεγάλες εμπορικές αρτηρίες της πόλης. Από τις βιτρίνες του απουσιάζουν όλα εκείνα τα μεγάλα brands μαζικής κατασκευής και κατανάλωσης του ομίλου Zara, όπως και οι boutique των μεγάλων ή ακόμα και μικρότερων οίκων μόδας. Θα βρεις μόνο καταστήματα με ρούχα ή παπούτσια ελληνικής κατασκευής, από βιοτεχνίες, χωρίς μεγάλες ετικέτες και βαριά ονόματα. Ωραία, σκέφτηκα, να στηρίξουμε την ελληνική αγορά! Και πήγα.
Δεν είμαι σε θέση να διαπιστώσω αν και κατά πόσο τα ρούχα είναι όντως ελληνικής κατασκευής. Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι. Αυτό που μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα είναι…
ότι ακόμα κι αν δεν ράβονται στην Κίνα, σίγουρα έχουν πρότυπο τον μέσο κινέζο, από τον οποίο παίρνουν μέτρα για να διαβαθμίσουν τα νούμερα. Με έναν μέσο σωματότυπο, χωρίς να θεωρούμαι ούτε αδύνατος, ούτε χοντρός, τρόμαξα να βρω μια μπλούζα και να χωρέσω μέσα της. Έπαιρνα μια μπλούζα, έμπαινα στο δοκιμαστήριο, ξεκινούσα να την φοράω και μέχρι να ολοκληρώσω τη δοκιμή νόμιζα θα πεθάνω από ασφυξία. Αγχωνόμουν να βρω τρύπα να βγάλω το κεφάλι μου, κι αφού την έβρισκα δεν ήμουν βέβαιος ότι αυτό θα χωρέσει από μέσα της. Φοράω medium σε συντηρητικά κοψίματα, large στα πιο νεανικά ή μοδάτα. Κοιτούσα τις ετικέτες από τα ρούχα που δοκίμαζα, έβλεπα τα Χ μπροστά από το L και νόμιζα παρακολουθώ σκληρό πορνό για εραστές του πάχους. Γνωρίζω από φίλες ότι και στα γυναικεία η κατάσταση είναι ίδια και χειρότερη. Έχεις μερικά κιλά παραπάνω κι αναγκάζεσαι να δοκιμάζεις XXL λες κι είσαι καμιά μπομπαλίνα.
Αφού λοιπόν το σύνηθες νούμερό μου ήταν τσίτα μπόμπα κι έδινα την εικόνα εγκύου στον τέταρτο με δίδυμα, αποφάσισα να αποδεχτώ ένα ή δύο Χ από μπροστά του και διάλεξα μια ωραία μπλούζα. Μετά είδα την τιμή. Μετά δεν θυμάμαι κάτι, μου ‘ρθε σκοτοδίνη. Εξήντα ευρώ μια καθημερινή μπλούζα. Μιας εταιρείας που δεν ξοδεύει πολλά χρήματα για προβολή και διαφήμιση. Σε έναν οικονομικό δρόμο της πόλης. Με όλο περηφάνια γραμμένο στην ούγια «Ελληνικής Κατασκευής». Μιλάμε για απανωτά χαστούκια, όχι αστεία. Ήθελα με ειλικρινές ενδιαφέρον να ρωτήσω την πωλήτρια που προσπαθούσε να μου το πλασάρει (η οποία σε τελική ανάλυση και δεν φταίει σε τίποτα και είναι αυτή που συνήθως τ’ ακούει), πόσες μέρες πρέπει να δουλεύει για να μπορέσει να αγοράσει μια τέτοια μπλούζα κι αν η ίδια της θεωρεί ότι άξιζε τον κόπο. Δεν το έκανα. Άφησα κατά μέρος την μπλούζα και επέλεξα μια άλλη, σε πιο προσγειωμένη τιμή, στο απογειωμένο κατά τα άλλα της μέγεθος. Μεγειά μου!
Ποιο να είναι το κόστος κατασκευής και μεταφοράς ενός ρούχου; Γιατί θα πρέπει να πληρώσω ακριβότερα την ελληνική κατασκευή, κι ας είναι κινέζικη η μέτρηση; Σε ποιο κοινό νομίζουν ότι απευθύνονται οι έλληνες καταστηματάρχες; Ποιος ο σκοπός να εργάζομαι δύο ή και παραπάνω οχτάωρα για να αποκτήσω ένα κομμάτι ύφασμα; Πολλές οι απορίες με τις οποίες έφυγα από το μαγαζί, με πιο κυρίαρχη όλων στο μυαλό μου: Που να πουλάνε άραγε φτηνές μπούργκες και οικονομικές κελεμπίες;
Shopping therapy? Μισό λεξοτανίλ μετά το φαγητό παιδιά και θα σας περάσει.
Παπαδόπουλος Γιώργος για το Freemind.gr
