Η μέρα με τα χρώματα
Photo: Electra Tsocha Photography
Όταν τον Σεπτέμβρη του 2012 δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην περιβόητη «Μέρα με τα χρώματα», δεν είχα στεναχωρηθεί και πολύ. Εντάξει, ζήλεψα τις τέλειες φωτογραφίες που ανέβαζαν κάποιοι γεμάτες χρώμα και χαμόγελα και τρέλα, αλλά το θεωρούσα χάσιμο χρόνου. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ.
Ένα χρόνο μετά, τον ίδιο καιρό, δεν υπήρχε πιθανότητα να χάσω την εκδήλωση αυτή. Ήδη στο facebook τα attend στην εκδήλωση πέφτανε βροχή, και οι περσινές φωτογραφίες και βίντεο κάνανε θραύση. Η μεγάλη μέρα έφτασε, 21 Σεπτεμβρίου του 2013, πλήθος κόσμου μαζεύεται στο στρατόπεδο ΚΟΔΡΑ στην Καλαμαριά για να… χρωματιστεί. Περιορισμοί δεν υπάρχουν, παρά μόνο ένας βασικός, αυστηρός και απαράβατος κανόνας. ΦΟΡΑΜΕ ΑΣΠΡΗ ΜΠΛΟΥΖΑ (και όχι μόνο). Το 5άρι είναι φίσκα από ανθρώπους -νέους κυρίως- με κάτασπρα μπλουζάκια που κοιτούν περίεργα τους «απλούς» επιβάτες με τα «σκούρα» μπλουζάκια τους. «Ξενέρωτοι» σκεφτόμαστε όλοι. Σαν σε παρέλαση φτάνουμε σιγά σιγά στο στρατόπεδο όπου μια τεράστια ουρά περιμένει στο ταμείο για να παραλάβει τα χρώματα. «Πάρε μου ένα κόκκινο και ένα κίτρινο», «Εγώ θέλω το φουξ», «Πράσινο πήραμε»;
Είναι νωρίς ακόμα, οπότε τριγυρίζουμε στον χώρο για να δούμε ακόμα περισσότερο κόσμο. Στο πίσω μέρος υπάρχει Paintball, κάποιοι «τολμηροί» το δοκιμάζουν μέχρι να ξεκινήσει η πρώτη ρίψη. Μουσική υπόκρουση που σε ξεσηκώνει και αρχίζουν οι πρώτοι «πόλεμοι». Το άσπρο δεν υφίσταται πλέον ούτε στα δόντια και χαμόγελα ευτυχίας και ξεγνοιασιάς γεμίζουν το πάρκο. Γνωστοί και άγνωστοι συνειδητοποιούν: «Ωπ δεν έχεις κίτρινο πάνω σου, πάρε (πάει το μαλλί!!!)». «Όπα πολύ καθαρός είσαι εσύ, ορίστε (πάει το άσπρο παντελόνι)». Το «ουπς σε λέρωσα» δεν αποτελεί πιθανή αντίδραση για κανέναν λόγο!
Η μουσική συνεχίζει να ξεσηκώνει τον κόσμο, ώσπου μια αντρική φωνή μας παραπέμπει να σχηματίσουμε κύκλους. Ξάφνου όλοι γινόμαστε μια παρέα που προσπαθεί να δημιουργήσει τον πιο μεγάλο κύκλο του κόσμου (Ο δικός μας ήταν μακράν ο μεγαλύτερος!!!! ). Κρατάμε το χέρι του παρά- διπλανού μας με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζονται δύο κύκλοι. Στόχος; Να ξεμπλέξουμε χωρίς να λύσουμε τα χέρια. Όλοι γίνονται ένα κουβάρι, άλλοι περνούν από πάνω, άλλοι από κάτω, άλλοι κάνουν πιρουέτες. Τα καταφέρνουμε και με βλέμμα περηφάνιας πετάμε ότι χρώμα έμεινε στο σακουλάκι στον αέρα. Ξάφνου ένα κύμα σκόνης καλύπτει τα πάντα και το μόνο που βλέπεις είναι… το χάος! Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Βλέπεις άσπρα δοντάκια μέσα στην σκόνη και προσπαθείς από την οδοντοστοιχία να βρεις τους φίλους σου. Μάταιο!!!
Η σκόνη υποχωρεί και ήρθε η ώρα για την μεγάλη ρίψη! Μεταφερόμαστε στον κεντρικό χώρο, όπου υπάρχει ακόμα περισσότερος κόσμος. Η μεγάλη στιγμή φτάνει. Μια γυναικεία φωνή μας παρακινεί να ετοιμάσουμε τα χρώματα μας ενώ μια αντρική ξεκινάει την αντίστροφη μέτρηση. Δέκα, Εννιά, Οχτώ, Εφτά, Έξι, Πέντε, Τέσσερα, Τρία, Δύο, Ένα… ρίξτε τα χρώματα! Ο αέρας γίνεται πολύχρωμος, ο ουρανός χάνεται, φωνές χαράς-τρέλας-ευτυχίας, τσιρίδες αποθέωσης, και τα φλας δεν σταματούν. Όταν φεύγει το νέφος, οι επαγγελματικές φωτογραφίες παίρνουν φωτιά και η φράση που ακούγεται συνέχεια είναι μια: «Κι εγώ κι εγώ». Άνθρωποι πολύχρωμοι, χαρούμενοι, εκστασιασμένοι αποθανατίζονται αγκαλιά, με γλώσσες έξω, με διάφορες γκριμάτσες. Κανέναν δεν ένοιαζε που είχε «λερωθεί». Βασικά κανείς μας δεν λερώθηκε σήμερα. Βάλαμε απλά ακόμα λίγο χρώμα στις ζωές μας.
