Μ’ αρέσεις πως μ’ αρέσεις, στο σαλόνι μου…
Χτες ένας φίλος με παρέσυρε σε μια ημερήσια εκδρομή στον Ταξιάρχη Χαλκιδικής. Στο δρόμο, και όχι από πριν, μου εξήγησε και το σκοπό του ταξιδιού. Εκτός από τον προφανή, να ξεφύγεις από τη ρουτίνα της πόλης, κάπου κοντά στη φύση – ήθελε να διαλέξει και έλατο από κάποιον γνωστό του για τα το κόψει και να του το φέρει ως χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Να ξεκαθαρίσω ότι η οικολογική μου συνείδηση δεν είναι ικανοποιητικά ανεπτυγμένη. Οι πράσινες ευαισθησίες μου, όχι αρκετά ευαίσθητες. Φταίει που πιστεύω πως με όσο φρενήρεις ρυθμούς κι αν αγωνίζομαι για το περιβάλλον, εφόσον δεν εξυπηρετεί μεγάλα συμφέροντα και όσο οι βαρειές και μεγάλες βιομηχανίες δεν κάνουν κάτι, είναι σαν να αφαιρώ με χειρουργική λαβίδα σκουπίδια από μια χωματερή στην οποία ξεφορτώνουν τη σαβούρα τους δέκα σκουπιδιάρες το δευτερόλεπτο. Χωρίς αυτό να είναι δικαιολογία.
Ωστόσο ποτέ δεν είχα αληθινό δέντρο τα Χριστούγεννα, ούτε το επιθυμούσα ποτέ, ούτε έβλεπα με καλό μάτι αυτού του είδους την υλοτομία. Αυτά που είδα κι έμαθα όμως με εξέπληξαν θετικά. Αρχικά, η όλη διαδικασία…
είναι απολύτως νόμιμη, με άδεια και έλεγχο από το δασαρχείο και με συγκεκριμένες ημερομηνίες κοπής.
Υπάρχουν ολόκληρα φυτώρια με δέντρα, άλλα μεγαλύτερα κι άλλα μικρότερης ηλικίας και για κάθε δέντρο που κόβεται, φυτεύεται ένα άλλο, και πάλι στο φυτώριο. Τα φυτώρια αυτά είναι ιδιωτικά. Κανείς (νόμιμος επαγγελματίας πάντα) δεν παίρνει ένα τσεκούρι να πάει στο δάσος να κόψει όποιο έλατο του γυαλίσει στο μάτι. Μπορεί να υπάρχουν και τέτοιοι αλλά, προσωπικά, είδα ότι οι διαδικασίες ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό. Άλλωστε σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν και οι απατεώνες.
Πολλά χωράφια που έμεναν χέρσα για χρόνια, καθώς στην ορεινή αυτή περιοχή δεν είναι εύκολο να ευδοκιμήσει κάποια φυτεία, τα είδα να είναι κατάμεστα από έλατα, κάποια τόσο μεγαλωμένα που δεν έχουν πια εμπορικό ενδιαφέρον κι έτσι απομένουν να κοσμούν απλά το φυσικό κάλλος του τόπου. Ειλικρινά εντυπωσιάστηκα από το πόσα νέα έλατα έβλεπα όπου και να γύριζε το μάτι μου.
Από το επάγγελμα αυτό βιοπορίζονται περί τις τριάντα οικογένειες αυτού του μικρού χωριού, αριθμός διόλου ευκαταφρόνητος. Μαζί με το Καρπενήσι, είναι βασικός τροφοδότης ελάτων της πρωτεύουσας. Αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της οικονομίας του χωριού, χωρίς, από όσο μπόρεσε να καταλάβει το δικό μου μυαλό, να καταστρέφει το περιβάλλον.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν διαταράσσεται το οικοσύστημα. Ούτε να κρίνω αν και κατά πόσο είναι ηθικά σωστό. Αυτό που εύλογα υποστηρίζω είναι ότι αν ισχύει η λογική «δεν το λυπάσαι το καημένο το δέντρο», (το οποίο τονίζω φυτεύεται και μεγαλώνει σε ιδιωτικό χώρο με συγκεκριμένο σκοπό), τότε αντίστοιχα θα έπρεπε να λέγαμε «δεν το λυπάσαι το καημένο το μαρούλι» που βάζουμε στη σαλάτα, «δεν τη λυπάσαι την καημένη την αλόη» από την οποία κατά την τελευταία μόδα βγάζουμε ένα σωρό ουσίες για θεραπευτικούς και καλλωπιστικούς λόγους, «δεν το λυπάσαι το καημένο το μανιτάρι» που κοσμεί όλα τα μενού, από τη χασαποταβέρνα μέχρι το πιο chic- fusion cuisine resto που υπάρχει, και πάει λέγοντας. Το ότι εξυπηρετούν απλώς αισθητικούς σκοπούς, δεν μου λέει τίποτα. Κι η αισθητική ανάγκη είναι.
Με αληθινό ή τεχνητό δέντρο, καλές γιορτές να έχουμε όλοι
Παπαδόπουλος Γιώργος για το Freemind.gr
ΥΓ. Τα όποια στοιχεία παραθέτω μου τα έδωσε ο ίδιος ο καλλιεργητής απατώντας ευγενικά σε όλες τις ερωτήσεις μου. Δεν επιθυμούσε τη δημοσίευση του ονόματός του.
