Εγώ θα μείνω μέσα – Μέρος Β
…Με την ίδια ενδοσκοπική ματιά, παρατηρώ τη διασκέδαση σήμερα, το «θα βγω να πιω ένα δυο ποτά με την παρέα», και συνεχίζω να αναρωτιέμαι…
Ποιους θα δω; Που να στα λέω, όλη την enfant gate της πόλης. Όλοι ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, κοινωνικής προέλευσης, ηλικιακής κλίμακας, φοράν τα καλά τους και κυκλοφορούν στην πόλη. Θέλεις εναλλακτικούς φοιτητές; Trendy fashion icon τυπάκια; Οικογενειάρχες που πάρκαραν τα παιδιά τους στους παππούδες και το ρίχνουν έξω; Γκόμενες που πλασάρονται ως τα απόλυτα μοιραία θηλυκά; Κυρίες που τα παίζουν όλα για όλα στην προσπάθειά τους να ξεγελάσουν τον χρόνο που πέρασε από πάνω τους; Όλοι περπατάνε στην πασαρέλα της πόλης, άλλοι με ένα πούρο στο χέρι, άλλες με μια Louis (μαϊμού ή όχι, μια μπανάνα θα το δείξει). Επιδεικνύουν όλο τους το Εγώ με ύφος καρδιναλίου, ειδικά αν στο μαγαζί που θα πάνε παίζει και κάποιο κοννέ, νομίζεις ότι βλέπεις την Angelina Jolie και τον Brad Pitt να απολαμβάνουν το ποτό τους. Αν βγεις θα τους δεις όλους, ακριβώς όπως στην περιφορά του Επιταφίου στο χωριό της μαμάς σου. Προσωπικά θα τους χαζεύω από το παράθυρό μου. Καθώς εγώ θα μείνω μέσα.
Τι ώρα θα πάω; Σε καμία περίπτωση…
νωρίς, στην Ελλάδα είσαι! Η χώρα που ποτέ δεν κοιμάται τα βράδια, προφανώς επειδή οι κάτοικοί της κοιμούνται όρθιοι όλη μέρα. Θα πιεις μερικά ποτά από το σπίτι να μην πας ξενέρωτος ή στην τελική κοιμήσου λίγο το βράδυ και βάλε ξυπνητήρι για να βγεις! Βλέπεις, αν πας πριν τις 11, θα σου δώσουν μια σφουγγαρίστρα να κάνεις τις γωνίες. Όσο πιο αργά, τόσο πιο καλά. Οφείλεις να ξενυχτήσεις, Σάββατο είναι, για όνομα του Θεού. Η διασκέδαση είναι σε γενικές γραμμές after. Τώρα τι πρέπει να κάνεις εσύ before, αυτό είναι δικό σου θέμα. Όχι δικό μου αφού εγώ θα μείνω μέσα.Τι να πιω; Εύκολο, γρήγορο κι απλό ερώτημα. Αν οδηγείς, ένα ποτό και τέλος. Για πολλούς και ευνόητους λόγους. Το ότι δεν αρκεί να σε κάνει να έρθεις στο κέφι, ποσώς απασχολεί την τροχαία. Αν πιεις παραπάνω, ετοιμάσου για έναν καλό πονοκέφαλο την επόμενη. Αν νιώθεις λίγο σαν να σ’ έχει χτυπήσει ναπάλμ, μην θορυβηθείς, είναι απόλυτα λογικό με τις μπόμπες που θα χεις κατεβάσει. Εγώ θα προτιμήσω να ρίξω το πετρέλαιο στον καυστήρα μου (παρά στο στομάχι μου), δυο-τρία καλά ποτά στο ποτήρι μου και να μείνω μέσα.
Πόσα να ξοδέψω; Το άφησα τελευταίο επειδή ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αν με ρωτήσεις το πρωί, θα σου πω όσα λιγότερα μπορείς, κρίση έχουμε, δεν βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο; Υπάρχει φτώχια, πείνα, μιζέρια. Τώρα αν με ρωτήσεις το βράδυ του Σαββάτου, κρίνοντας από την εικόνα των ασφυκτικά γεμάτων μαγαζιών, των διπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων, της συμφόρησης που επικρατεί στα ιν στέκια, θα σου πω, φιλαράκι, άρχοντες είμαστε, έχει ο Θεός, δώσε εσύ χρήμα, να δίνει ο dj πόνο. Τον άστεγο που θα δεις βγαίνοντας στην παγωνιά το ξημέρωμα της Κυριακής, κάνε πως δεν τον βλέπεις. Μην σου χαλάσει και τη διασκέδαση, κρίμα είναι. Άλλωστε το πρωί της Δευτέρας μπορείς ωραιότατα να γκρινιάξεις και συ για την ακρίβεια, την ανεργία και την κοινωνική ανισότητα. Ο κόσμος είναι στα όριά του, έτσι κι εσύ. Το πώς γεμίζουν τα μαγαζιά κάθε Σαββατόβραδο είναι ένα μυστήριο που θα κληθούν να λύσουν άλλοι κι όχι εσύ.
Εγώ μπορεί να μείνω μέσα, μπορεί τελικά και να βγω. Ανθρώπινη ανάγκη είναι και η ψυχαγωγία. Απλά όχι το Σάββατο το βράδυ. Και όχι με τη συνήθη συχνότητα. Η Ωδή στο Δήθεν είναι μια παράσταση που δεν θέλω να ξαναπαρακολουθήσω. Μια καλή παρέα στο σπίτι με καλή κουβέντα, με ρεφενέ φαγητό, με μπιρίμπα ή ταινία, ή και τα δύο, με διασκεδάζουν πολύ περισσότερο. Οι άλλοι ας το ρίχνουν έξω, μόνο να προσέχουν μην χυθεί όλο πάνω μου.
Παπαδόπουλος Γιώργος για το Freemind.gr
