Τους πάτησαν οι μαγκιόρες. Αφορμή για τη σημερινή ιστορία μου έδωσε ο ξάδερφός μου. Ένα παληκάρι 25 χρονών σαν τα κρύα τα νερά (σας είπα ότι είμαστε ομορφόσογο;) ναυαγοσώστης, με τα six pack του και τα όλα του, που εκπροσωπεί άψογα την Αγία Τριάδα του επιθυμητού άντρα: Ψηλός, μελαχρινός, αξύριστος. Γνώρισε που λες μια ομορφονιά, παίχτηκαν τα σούξου μούξου μανταλάκια, με λένε τάδε, εμένα δείνα, χάρηκα, αχ τι ωραία που τα λες, δώσε μου το τηλέφωνο σου και τα ρέστα. Και βγήκαν μια ωραία πρωία, ήπιαν τον καφέ τους, έκαναν την βόλτα τους, πήγαν για τα τσίπουρά τους, και χωρίστηκαν όμορφα κι ωραία. Την επομένη το πρωί της στέλνει ένα Καλημέρα, τι κάνεις, θέλεις να βρεθούμε, ή κάτι σχετικό. Απάντηση δεν πήρε. Μετά το μεσημέρι, και αφού την είδε να χάσκει στο facebook (μεγάλος ρούφουλας αυτό το μέσο) είπε να ξαναστείλει, δεν έστειλες κάτι, είσαι καλά; Για να πάρει την απάντηση: «Είσαι πολύ ενοχλητικός τελικά»
Έτσι, ή κάπως έτσι καταλήγουμε σήμερα, νομίζω, σ’ αυτές τις χιλιοειπωμένες και εντελώς κλισέ φράσεις του τύπου «Μα που πήγαν όλοι οι άντρες». Να τις κραυγάζουν έξαλλες γυναίκες κραδαίνοντας τα σουτιέν τους. Να διερωτούνται με μαράζι γιατί όλοι οι άντρες σήμερα μοιάζουν να είναι τόσο ευνουχισμένοι, όταν είναι αυτές οι ίδιες που πήραν το ψαλίδι και τους τα ‘κοψαν. Απ’ τη ρίζα.
Είμαι πιο φεμινιστής από πολλές γυναίκες εκεί έξω. Πιστεύω ακράδαντα στην ισότητα των δυο φύλλων, για να μη πω στην ανωτερότητα …
του γυναικείου. Όμως άλλο ισότητα, άλλο ομοιότητα. Υπάρχουν ρόλοι, είτε θέλουμε να το αποδεχτούμε, είτε όχι, γονιδιακά χαραγμένοι στην ουσία της ύπαρξής μας. Σε ολάκερη τη φύση το αρσενικό προσπαθεί να αποδείξει την δύναμη και την υπεροχή του, μαλώνει πολλές φορές μέχρι θανάτου για να διεκδικήσει το ταίρι του. Εμείς πάλι τα τελευταία χρόνια, προσπαθούμε να αλλάξουμε το μοντέλο κι ως εκ τούτου βρισκόμαστε σε σύγχυση. Όλοι, αρσενικά και θηλυκά.
Η γυναίκα στερήθηκε αδίκως πολλά στην πορεία της ανθρωπότητας. Μόλις τα τελευταία χρόνια της δόθηκε η απόλυτη ελευθερία που ο άντρας ως κοινωνικό ον είχε ανέκαθεν (κι αυτό όχι καθ’ ολοκληρία ούτε δυστυχώς σε όλες τις κοινωνίες). Ακριβώς επειδή της δόθηκαν πολλά, που τα στερήθηκε πολύ, με πολύ απότομες μεταβάσεις, τα καταχράστηκε. Πολύ, σε ορισμένες περιπτώσεις. Για να καταλάβεις αυτό που λέω, γύρνα και δες οποιαδήποτε γυναίκα σε υψηλόβαθμη θέση. Δες μια οποιαδήποτε διευθύντρια εταιρείας. Ρώτα τις γυναίκες υπαλλήλους της για αυτήν.
Και όσο περνάει ο καιρός, το θέμα εντείνεται αντί να χαλαρώνει. Τυχαίνει να ακούσω καμιά συζήτηση κοριτσιών Λυκείου και νομίζω ξαφνικά ότι μεταφέρθηκα στο 3ο χλμ Εθνικής οδού Αθηνών Λαμίας, να κρυφακούω μια παρέα νταλικέρηδες στην καντίνα του «Πάρη του Βρωμιάρη». Κορίτσια να πω: προσέξτε στην προσπάθειά σας να εξισωθείτε με τον άντρα, μην σας φυτρώσουν δυο στρογγυλά εξογκώματα ανάμεσα στα πόδια – δεν είναι καλό σημάδι.
Και μην ακούσω τη γνωστή χαζομάρα για το δυναμισμό της γυναίκας που καπελώνει τον άντρα. Η γιαγιά μου φρόντιζε 10 άτομα στο σπίτι, έσπερνε, όργωνε, ζύμωνε, έγνεθε, κένταγε, έπιανε την πέτρα και την έστυβε. Οι γυναίκες ήταν πάντα δυναμικές με τον τρόπο τους. Δεν έχαναν όμως το ρομαντισμό τους και τη θηλυκότητα τους. Πάνω από όλα, την ευγένειά τους.
Εσύ, κούκλα που μου ‘δωσες αφορμή για το κείμενο αυτό, εύχομαι να το διάβασες. Την επόμενη φορά που θα γκρινιάξεις για κάποιον ευνουχισμένο άντρα, ψάξε λίγο καλύτερα στην τσάντα σου για το ψαλίδι. Την επόμενη φορά που θα θες να το παίξεις cool, ανεξάρτητη, δυναμική, γυναίκα αράχνη και τα λοιπά, πρόσεξε μην μπερδέψεις τις έννοιες αυτές με τις ατσούμπαλη, αγενής, δεσποτική, γιατί το κοντινότερο που θα χεις πετύχει σε αράχνη, θα πρέπει να το ψάξεις μέσα στο στριγκάκι σου. Ή μήπως να πω, το σώβρακό σου; Με πολύ, ειλικρινή αγάπη.
Παπαδόπουλος Γιώργος για το Freemind.gr
