Μηπως εισαι …πεθεροπληκτη;

Ξυπνάς το πρωί χορτάτη ύπνο, ανοίγεις τα παράθυρα και βλέπεις ένα λαμπερό ήλιο που σου φτιάχνει τη διάθεση, αρχίζεις να ψιλοτραγουδάς, ενώ τεντώνεσαι στο κρεβάτι και εκεί που λες «ααααχ τη ωραία μέρα…σήμερα δεν θέλω να κάνω τίποτα, θέλω να αράξω να δω τηλεόραση να μπω στο internet και μετά βολτούλα».

Εκεί, τσααααααααακ, να σου η πεθερά για να πιει τον καφέ της και σου κόβεται η όρεξη και η διάθεση!!! Ανοίγεις την πόρτα και μένεις με το γνωστό εκείνο παγωμένο χαμόγελο, προσπαθώντας να κρύψεις τον εξάψαλμο που ρίχνεις από μέσα σου. Την περνάς στο σαλόνι συνεχίζοντας να χαμογελάς σαν ηλίθιο μόνο και μόνο για να δείξεις ότι δεν έχεις κανένα πρόβλημα που ήρθε απροειδοποίητα και προσφέρεσαι να της κάνεις καφέ.

Το μυαλό σου δουλεύει με 40.000 στροφές το δευτερόλεπτο προσπαθώντας να εκτιμήσεις το ποσοστό χάους που επικρατεί μέσα στο σπίτι, να θυμηθείς αν έχεις μαζέψει τα προφυλακτικά από το κομοδίνο, να βρεις τρόπο να εξαφανίσεις από το οπτικό της πεδίο τα κουτιά της πίτσας που προδίδουν ότι χθες δεν μαγείρεψες φαγητό στον γιόκα της. Και εκεί που έχεις πιάσει τη ζάχαρη και πας να ρίξεις στην κούπα της τις 2 κουταλιές που ξέρεις ότι θέλει, ακούς από το βάθος του χολ….

- Ααα άργησες μάλλον να ξυπνήσεις και δεν έχεις κάνει τις δουλειές σου ακόμα ε;

«Όχι ρε Θεέ, τι σκατά; Βαμπίρ είναι ή ο Σούπερμαν; Πότε πρόλαβεεεεε;;;!!!!» αναρωτιέσαι και εκεί που ψάχνεις μια ανάλαφρη ατάκα να ξεφουρνίσεις πάντα με λίγο χάχανο, ώστε να δικαιολογήσεις ότι το σπίτι είναι λες και πέρασε ο διάβολος της Τασμανίας, προσπαθώντας επίσης να αγνοήσεις την μπηχτή της που σπάει κόκαλα, μετράς 1 κουταλιά ζάχαρη, 2 κουταλιές, 3 κουταλιές, 4 κουταλιές , στις 4 και κάτι αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι δεν φτιάχνεις μαρμελάδα και σταματάς. Το χύνεις στο νεροχύτη όσο δε βλέπει, βουτάς στα γρήγορα τα κουτιά της πίτσας και τα πετάς όπως όπως μέσα στο ντουλάπι. Ξαναβάζεις ζάχαρη, τη σωστή ποσότητα αυτή τη φορά και απαντάς προσπαθώντας να φανείς cool.

- Ναι, τώρα είχα σκοπό να ξεκινήσω τις δουλειές… και εκεί που συγχαίρεις τον εαυτό σου για την απάντηση, επειδή είναι ίσως η καλύτερη και η πιο αναίμακτη απάντηση που θα μπορούσες να δώσεις, έρχεται το επόμενο χτύπημα…

- Ε να μη σε καθυστερώ, να εγώ θα κάθομαι εδώ και θα σου κάνω παρέα.

Και στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα της κουζίνας. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, και ξεκινάς….