Λόγια που ποτέ δεν είπαμε, χαμένες ευκαιρίες, όνειρα που δεν τολμήσαμε να πραγματοποιήσουμε και ατέλειωτες σκέψεις με εικασίες τι θα γινόταν αν τολμούσαμε την στιγμή που έπρεπε. Μερικοί πιστεύουν πως τα απωθημένα δημιουργούνται καθαρά απο δειλία, εν μέρει συμφωνώ…
Σέβομαι πως υπάρχουν κάποιες επιθυμίες μας που φανήκαμε δειλοί απέναντί τους και δεν τις πραγματοποιήσαμε. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Υπάρχουν και απωθημένα που δεν υπήρχαν οι κατάλληλες ευκαιρείες ώστε να είναι εφικτή η πραγμάτωσή τους. Που λόγο καταστάσεων δεν μπορούσαμε να κάνουμε και την ανάλογη πράξη. Αυτά ίσως να μας βασανίζουν πιο πολύ. Γιατί εκείνα που απο δειλία και μόνο αφήσαμε, έρχεται κάποια στιγμή που συμβιβάζεσαι μέσα σου και λες “οκ φταίω καθαρά εγώ, δεν τόλμησα, φοβήθηκα”. Τα άλλα όμως, εκείνα που οι συνθήκες δεν σε αφήνουν να τα φτάσεις, να γίνουν η αλήθεια σου, πονάνε διπλά. Έτσι με αυτά και με εκείνα καθίσταται μέσα μας ένα “κάτι” που δεν ολοκληρώσαμε ποτέ και που το μεγαλύτερο διάστημα το κοιμήζουμε βαθειά μέσα μας και όταν ξυπνάει-γιατί πάντα σε ανύποπτο χρόνο ξυπνάει για να σου υπενθυμίσει εκείνο το “αν”-το ταϊζουμε με μνήμη. Γιατί τα απωθημένα απο την μνήμη ζουν,την ανάμνηση που πήγε να πραγματοποιηθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Και εδώ είναι ίσως το κλειδί της ιστορίας. Η ανάμνηση του ανεκπλήρωτου βολτάρει στο μυαλό μας με την εικόνα της τελειότητας και δημιουργεί τον μύθο. Έναν μύθο που δημιουργούμε μόνοι μας αφού πιστεύουμε πως εκείνο το “αν” θα μας είχε προσφέρει ενδεχωμένος, κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε. Δεν είναι άλλωστε λίγα εκείνα τα απωθημένα που πραγματοποιήθηκαν και συνάμα απομυθοποιήθηκαν γιατί τελικά δεν
πληρούσαν εκείνη την τελειότητα που είχαμε ως φαντασίωση.
Δυστυχώς ότι απωθημένο κουβαλάμε μας εμποδίζει ως προς την συναισθηματική μας ωρίμανση με απότέλεσμα οι διαπροσωπικές μας σχέσεις να βάλλονται πολλές φορές από ασυννενοησία και σε μια ανύποπτη, ασήμαντη ίσως στιγμή, να ξεσπάσει ο πόνος ή η οργή που κουβαλάμε.
Ο μόνος τρόπος να διαχειριστούμε τα απωθημένα μας είναι να συμφιλιωθούμε μαζί τους, να τα αποδεχτούμε. Άλλωστε κάθε θεραπεία ξεκινάει ακριβώς από εκεί, από την αποδοχή. Αυτό σημαίνει πως εφόσον τα αποδεχτήκαμε μπορούμε να αλλάξουμε και να απελευθερωθούμε από το βάρος τους, γιατί δυστυχώς τα απωθημένα προσθέτουν ψυχικό βάρος, ιδιαίτερα όταν γίνονται εμμονή. Για αυτό και δεν πρέπει να φοβόμαστε να τα αντιμετωπίζουμε. Όσο δεν τα αντιμετωπίζουμε τόσο αυτά διογκώνονται και όσο διογκώνονται τόσο εμείς απορρίπτουμε την ζωή που ζούμε.
Μην ξεχνάς….
Να φροντίζεις να αποφεύγεις τις αναβολές.
Θα γλιτώσεις από πολλά μελλοντικά απωθημένα.
