It’s the most wonderful time of the year!!! Δέκα μέρες που προσπαθούμε να ξεχάσουμε όλα όσα μας απασχολούν τον υπόλοιπο χρόνο, που ψωνίζουμε με ακόρεστη όρεξη για μας και για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι μέρες της απόλυτης υπερβολής, στα συναισθήματα, στη διακόσμηση του σπιτιού, στη διασκέδαση και κατ’ επέκταση στο φαγητό!
Μελομακάρονα και κουραμπιέδες δεν λείπουν από σχεδόν κανένα σπίτι, το αλκοόλ ρέει άφθονο και τα τραπεζώματα δίνουν και παίρνουν. Το κρέας έχει την τιμητική του, τα ιδιαίτερα πιάτα να το συνοδεύουν, οι απανταχού μαμάδες – γιαγιάδες – μαγείρισσες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, ξεσηκώνουν τα τετράδια με τις συνταγές τους, επιδίδονται σε μαραθώνιους προετοιμασιών, εκμεταλλεύονται όλο το οπλοστάσιό τους και λεηλατούν τα στομάχια των προσκεκλημένων τους. Αυτές τις μέρες, εκτός από το στόμα, τρώμε και με το μάτι, κι αυτό το ρημάδι δεν χορταίνει το ίδιο εύκολα.
Ας κάνουμε κι ένα ρύζι, λες να μην …
φτάσουν οι σαλάτες, όλο και κάτι θα κουβαλήσει και η Τάδε, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ας έχουμε εμείς, αν δεν περισσέψει δεν θα φτάσει για όλους και άλλες παρόμοιες χιλιοειπωμένες εκφράσεις έχουν σαν αποτέλεσμα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια που μοιάζουν με το όρος Έβερεστ και ποσότητες φαγητού που άνετα θα κάλυπταν τις ανάγκες του Α΄ Λόχου Τεθωρακισμένων. Το αποτέλεσμα είναι να παθαίνουμε σοκ από όλη την παρουσίαση και την ποσότητα, να ορμάμε σαν να έχουμε να φάμε πέντε μέρες, να τρώμε με ταχύτητες που θα ζήλευε κι ο Flash άνθρωπος αστραπή και τελικά να φουσκώνουμε σε ελάχιστα λεπτά και με πολύ λιγότερη ποσότητα από όση κανονικά μας χορταίνει.
Με τα πιρούνια να σβήνουν σε ένα ποτήρι με νερό αφού πήραν φωτιά, με «σόδες για όλη την παρέα» μπας κι ανακουφιστούν τα γεμάτα στομάχια από τον αέρα, τα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια είναι κατά το σύνηθες, γεύματα εξπρές, ώρες και ώρες προετοιμασιών για δεκαπέντε με τριάντα λεπτά γαστριμαργικού πυρετού! Δεν μπορεί, από κάποιο παράλληλο σύμπαν, μας παρακολουθεί ο Λούκουλος και ξεκαρδίζεται στα γέλια… Όλα περισσεύουν, μοιράζονται στα τάπερ, μπαίνουν στα ψυγεία και είτε τρώμε για μέρες μετά τα ίδια και τα ίδια, ή ακόμα χειρότερα πετάμε μεγάλες ποσότητες φαγητού, ενώ άνθρωποι λίγα μέτρα μακριά μας πεινάνε.
Βάλε και τα γλυκά – που είναι σαν Λερναία Ύδρα αυτόν τον καιρό, τρως ένα και ξάφνου στη θέση του εμφανίζονται δυο καινούρια, όλοι με ένα κουτί στο χέρι κυκλοφορούν από σπίτι σε σπίτι – βάλε και το αλκοόλ, οι γιορτές περνάνε, οι καταχρήσεις σταματάνε, και αυτό που μένει με αξιοσημείωτη επιμονή είναι τα κιλά που παίρνουμε. Χωρίς καμία απολύτως πρωτοτυπία λοιπόν, αρχίζουμε να αναμασάμε την πιο κλισέ φράση όλων των εποχών, από Δευτέρα δίαιτα. Και ως γνωστόν σπανίως προσδιορίζουμε ποια Δευτέρα θα είναι αυτή, ώσπου αρχίζει και γίνεται όλο και πιο σαφές ότι κατά τα φαινόμενα, μάλλον εννοούσαμε την Δευτέρα Παρουσία.
Λίγο μέτρο, τουλάχιστον στο θέμα του φαγητού που ετοιμάζουμε, δεν θα έκανε τις γιορτές λιγότερο λαμπερές, λιγότερο πληθωρικές ή λιγότερο γιορτές από ότι είναι. Άλλωστε μπορούμε απλά να το δοκιμάσουμε, να δούμε αν μας πάει περισσότερο το Rocking around the Christmas Tree, από το Digesting lying underneath it…
Παπαδόπουλος Γιώργος για το Freemind.gr
