Αλλάζει ο άνθρωπος ;
Μεγάλο ερώτημα, φίλοι μου. Το ρητό λέει πως δεν αλλάζει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν τίθεται αυτή η ερώτηση παίρνουμε ένα εύρος από διαφορετικές απαντήσεις βασισμένες σε διαφορετικούς παράγοντες όπως τα συναισθήματα, οι εμπειρίες, οι σκέψεις, οι φοβίες, τα εμπόδια, η δυναμική και πάει λέγοντας. Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε, εκπαιδευόμαστε, ωριμάζουμε, αισθανόμαστε και διαφοροποιούμαστε. Μέχρι το τέλος της ζωής μας αλλάζουμε και είναι λογικό.
Γνωρίζουμε, λοιπόν, στην πορεία της ζωής μας ανθρώπους που άλλοι περνούν και μας προσπερνούν και άλλοι που έρχονται για να μείνουν. Τους γνωρίζουμε, τους μαθαίνουμε, τους αγαπάμε. Είναι η τάση του ανθρώπου αυτή ώστε στην αρχή να μη βλέπει αλλά και να μη δείχνει ο ίδιος τα αρνητικά του σημεία. Στην πορεία όμως όταν αποκαλύπτονται αυτά, έρχεται το σοκ! Και εκεί αναρωτιόμαστε «Τι έγινε τώρα;». Εκεί αρχίζουν τα κατηγορώ: «Εσύ δεν ήσουν έτσι!». Κλαίμε, πονάμε, φωνάζουμε, τσακωνόμαστε και προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε πώς αντέχουμε τόσο καιρό τα ψέμματα και την αδιαφορία του!
Μήπως όμως μέσα στην πορεία του χρόνου αλλάξαμε και εμείς και πήραμε τον άλλο δεδομένο; Μήπως καμιά φορά η συμπεριφορά μας έκανε τον άλλο να διαχειρίζεται τις καταστάσεις αλλιώς ; Πόσο να αντέξει κι ο άλλος τη γκρίνια και συνήθως τα πολλά θέλω μας; Γιατί κακά τα ψέμματα όταν ο άλλος δίνει, δίνει θα ζητάμε και το κάτι παραπάνω! Ή μήπως αυτός είναι ο πραγματικός του εαυτός τον οποίο…
δε θέλαμε να δούμε γιατί μας άρεσε το περιτύλιγμα; Με το πέρασμα του χρόνου ανακαλύπτουμε πως τελικά υπάρχουν κάποια πράγματα που δε μας αρέσουν. Και ίσως κάποια καθόλου. Τι λέμε τότε; Άλλαξε ή ήμουν τυφλή και δεν έβλεπα μπροστά μου από τον έρωτα;
Έρχεται ο άλλος και σου λέει (μιας και σε έχει και για “σίγουρο χαρτί” και πλέον έχει αποκτήσει οικειότητα) «Έτσι είμαι, αν σου αρέσω». Και έτσι είναι! Αν σου αρέσει! Αλλά με το άκουσμα της παραπάνω πρότασης και τη φοβία του χωρισμού κολλάμε. Σκεφτόμαστε τη συνήθεια, πως δε θα έχουμε έναν άνθρωπο δίπλα μας έτσι ξαφνικά και μάλιστα σε αυτούς τους αρκετά δύσκολους καιρούς για σχέση.
Και τι κάνουμε; Το μεγαλύτερο λάθος. Μένουμε ακόμα μαζί του κάνοντας υπομονή και προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τυχόν καταστάσεις που μας ενοχλούν. Καταπίνουμε γεγονότα, κακές στιγμές, άσχημη συμπεριφορά, ανεχόμαστε το κάθε σφάλμα του άλλου που μας φτάνει στα κόκκινα ώσπου… Περνά ο καιρός. Περνούν οι μήνες. Συνειδητοποιούμε ότι έχουν περάσει δύο, τρία, τέσσερα χρόνια της ζωής μας μαζί με έναν άνθρωπο που τελικά ίσως δεν είναι ο κατάλληλος για μας. Φτάνει η στιγμή που αρχίζεις και “χάνεις”… Χάνεις όχι φυσικά τον ενθουσιασμό γιατί αυτόν τον έχεις χάσει προ πολλού, αλλά συναισθήματα. Τότε ας σκεφτούμε για λίγο. Ποιός άλλαξε; Έτσι φανταζόμασταν τη ζωή μας όταν ξεκινούσαμε με αυτό τον άνθρωπο; Ή βολευτήκαμε από φόβο μήπως δεν υπάρχει δεύτερος να μας αγαπήσει;
Πιστεύω πως σ’ αυτά πρέπει να εστιάζουμε αντι να λέμε άλλαξε και με πληγώνει. Να κάνουμε μια αυτοκριτική και να βρούμε τι πραγματικά ζητάμε απο μια σχέση. Σκεφτείτε ότι σε κανέναν δεν αρέσει να έχει δίπλα του κάποιον που μένει στάσιμος. Η αλλαγή είναι η φυσική πορεία της ζωής! Και δεν είναι πάντα αρνητική. Άλλωστε όλα για κάποιο λόγο γίνονται…